Beyond LHBTIQ+

Eindelijk kom ik 'uit de kast' op 29 juli 2023.
Het heeft 'even' geduurd. Haha. (Geboren: 21 februari 1956.)

Sinds 1980 is mijn sociaal maatschappelijke status 'niet-monogaam'. En dat staat op geen enkel formulier, ook niet op de nieuwsten die de invloed van het LHBTIQ+ gedachtengoed omarmen.

Ik zie monogamie als hybris, omdat de monogamist controle wil hebben over de toekomst. En ergens controle over willen hebben is 'uit flow' zijn en bij monogamie zelfs ook voor god spelen in je eigen narcistische hemel. Door het monogame standpunt in te nemen (een daad van het ego; daderschap dus!), vermoord je eigenlijk ook (een deel van) het hartelicht in jezelf. Je verheft één ander in je sociale netwerk tot de uitverkorene voor de rest van de duur van de liefdesrelatie of -- als je getrouwd bent -- 'tot de dood ons scheidt'. De anderen met wie je (harts-)verbinding maakt, verhouden zich tot jou 'in beperking'; het is niet onvoorwaardelijk. Hoe triest, hoe armzalig, hoe gefuikt, wat een benauwenis, wat zonde van de tijd.
En dat terwijl de meeste monogamisten bij hoog en bij laag beweren dat dit over liefde gaat: leven in beperking van jezelf en anderen.

Ik maak geen onderscheid meer tussen geliefden, vrienden, kennissen, familie, collega's, vijanden, etc.
Mij rest nog één categorie met drie mogelijkheden:
Anderen zijn voor mij dierbaren, niet-dierbaren of ex-dierbaren.

Dit onderscheid maakt mijn instinkt, dat aangestuurd wordt door mijn basale trauma als alleen geboren meerling. (Één uit drie, voor zover ik het nu kan overzien.)
In mijn ontmoetingen met anderen laat ik iedere onbekende onmiddellijk en onvoorwaardelijk toe in mijn twin-ruimte en voel wat er gebeurt. Word ik, naar mijn diepste gevoel luisterend, in die openhartigheid door de ander misbruikt, dan gaat hij of zij naar de niet-dierbaren groep. Als iemand uit mijn dierbaren groep zich regelmatig en persistent misdraagt (mij misbruikt in mijn openhartigheid) dan verhuist de dierbare naar de ex-dierbaren.

Ik heb ook geen relaties meer, in welke vorm dan ook.
Relateren in het moment, dat is de verbinding met anderen en tevens de vrijheid tot en voor anderen.
En ik heb, voor zover ik weet, geen bindings- of verlatingsangst meer. Maar wie weet ...... :-)

Zo vind ik het en hiermee is hier op dit moment alles over deze kwestie geschreven.

Tot 'oefening'. ;-)

Reactie van een louter digitaal twittercontact:
'Ik ben groot voorstander van -in het moment- en onderzoekende wat relateren in dat veld voor mij betekent. Grijpen is een hele onvrije energie. Mannen zijn dat seksueel geneigd te doen, vrouwen relatiegericht. En elkaar dan in het midden ontmoeten :) met alles.

Mijn reactie daarop:
'Die! Op weg naar volledige transparatie in 'autonoom verbinden'. Oefenen....